Papa Françesku në Shën Martë: mos dialogo me djallin, është gënjeshtar i madh

Nuk duhet t’i afrohemi djallit, e as të dialogojmë me të: është i mundur, por ende i rrezikshëm, sepse të josh e, si qeni i tërbuar, i lidhur me zinxhirë, të kafshon, po e ledhatove! Ky, paralajmërimi i Papës gjatë Meshës së mëngjesit në Shtëpinë e Shën Martës. I gjithë reflektimi i Papa Françeskut u përqendrua tek figura e djallit, që nuk ka vdekur, por është dënuar, siç na e kujton Ungjilli i Liturgjisë së sotme, shkëputur nga Shën Gjoni (Gjn 16, 5-11).

Ruajuni nga mashtrimet e djallit

“Mund të themi se është duke dhënë shpirt” - shpjegoi Papa – sepse është mundur, e megjithatë nuk është aspak e lehtë t’i bësh ballë, sepse djalli është mashtrues, di t’i zgjedhë mirë fjalët, ashtu si e di edhe se ne na pëlqen të joshemi e të mashtrohemi – shpjegoi Françesku.

Ai e ka këtë aftësi; aftësinë për të joshur, për të mashtruar. Prandaj është shumë e vështirë ta kuptosh se është i mundur, sepse ai e fsheh disfatën e paraqitet me pushtet të madh, me një mori premtimesh marramendëse, me dhurata - të bukura, të mbështjella mrekullisht. Oh, ç’bukuri - brohoret ti - pa e ditur aspak ç’fshihet aty brenda. Mjaftohesh të shikosh kartën, që të duket e bukur. Djalli të josh me paketën, pa të lënë të shikosh ç’ka brenda. Di si ta shfrytëzojë, me propozimet e tij,  kotësinë tonë, kureshtjen tonë. Djalli të çon te burimi, e nuk të lë të pish ujë!

Drita është verbuese, po shuhet shpejt    

Gjahtarët thonë se nuk duhet t’i afrohesh krokodilit në ngordhje e sipër, sepse është ende në gjendje të të mbysë vetëm me një goditje të rrufeshme bishti. Kështu është edhe djalli, tejet i rrezikshëm. Edhe pse gjysëm i ngordhur, na paraqitet me të gjithë forcën e mundshme, me të gjitha propozimet, të gjitha të rreme! E ne, të marrët - pohoi akoma Papa - i besojmë. Djalli është mashtrues i madh, madje, ati i mashtrimit. Di të flasë bukur. Di edhe të këndojë, për të mashtruar: ashtu i mundur, sillet si fitimtar. Drita e tij është verbuese, si e fishekzjarreve, por zgjat vetëm një të imtë, shuhet sakaq, zhduket, ndërsa drita e Zotit është e ëmbël, e butë por edhe e përhershme. Drita e Zotit vijon të ndriçojë në amshim.

Të lutemi, të vigjilojmë, të agjërojmë

Djalli - rikujtoi Papa - na josh, di të na prekë pikërisht atje, ku na dhemb, të na ngacmojë kuriozitetin e ne ia blejmë gjithçka, që dëshiron të na shesë. Domethënë biem në tundim. Është, prandaj, i mundur i rrezikshëm. Duhet t’i ruhemi - nxiti Papa - duke na ftuar, me fjalët e Jezusit, të vigjilojmë, të lutemi e të agjërojmë. Sepse vetëm kështu mundet tundimi!

Nuk duhet t’i afrohemi djallit, qen i tërbuar në zinxhirë

Pra është themelore të mos i afrohesh sepse, siç thoshte një nga Etërit e Kishës, i ngjet qenit të tërbuar, të lidhur me zinxhirë: mos iu afro, prandaj, e mos e ledhato, sepse të kafshon!

Nëse unë e di se shpirtërisht po i afrohem këtij mendimi, i afrohem kësaj dëshire, nëse unë shkoj nga kjo apo ajo anë, do të thotë se jam duke iu afruar qenit të tërbuar e të lidhur. Ju lutem, mos e bëni  këtë. “Kam një plagë të thellë…!”. “ E kush ta bëri?”. “Qeni” - “Po, a s’ishte i lidhur?”. - “Eh, po, por mua m’u rrejt mendja e shkova t’i jap një përkëdhelje”. “Pse s’thua se re brenda me këmbët e tua?  Mos u afro kurrë, edhe kur është i mbërthyer me zinxhirë. Lëre të lehë aty ku është, i lidhur”.

Mos dialogo me djallin

Së fundi, duhet të kemi kujdes të mos dialogojmë kurrë me djallin, siç bëri Eva: “pandehu se ishte teologe e madhe e ra brenda”. Jezusi nuk e bën këtë: në shkretëtirë i përgjigjet me Fjalën e Zotit. I dëbon djajtë, disa herë ua kërkon emrin, por për të dialoguar me ta, nuk dialogon kurrë. Nxitja e Papës, pra, është krejt e qartë: “Mos bëj muhabet me djallin, se ai fiton, është më velet nga ne”.

Të kërkojmë strehë tek Nëna e Zotit

“Djalli i zi vishet si engjëlli i dritës, ndërsa është engjëll i errësirës, engjëll i vdekjes”.

Është i dënuar, i mundur, i lidhur me zinxhirë, në ngordhje e sipër, por akoma i aftë të bëjë kërdi. Ne duhet të lutemi, të bëjmë pendesë, të mos i afrohemi, e sidomos, të mos dialogojmë kurrë me të. E, së fundi, duhet të shkojmë tek nëna, si fëmijët, që tremben nga qeni. Kur fëmijët kanë frikë, vrapojnë tek Nëna: “Nënë nënë… kam frikë!”. Kur shikojnë ëndrra të këqija, shkojnë tek nëna…

Të shkojmë, prandaj, tek Zoja: ajo na ruan. E Etërit e Kishës, posaçërisht mistikët rusë, na kujtojnë: “Në kohën e trazirave shpirtërore, duhet të strehohemi nën mantelin e Nënës së madhe të Zotit. Të shkojmë tek Nëna! Ajo na ndihmoftë në këtë luftë kundër të mundurit, kundër qenit të lidhur, për ta fituar betejën kundër tij”.