Ndër kambë tua, Zoja Mërí

Një tufë lule për Zojën e Këshillit të Mirë, në festën e Saj

Ndër kambë tua

Ndër kambë tua, Zoja Mërí,
Janë tue ardhë, qe, tanë bijt t’tú;
Merr dhantinë, që me dashtëní
Zêmra e jonë, o Nanë, t’kushton.

Por n’mos kjoshin zêmrat tona
Aq të bardha, porsi lili:
Ti jé Nana gjithë e jona,
Tjeter shpirti s’na kerkon.

Nanë e dashtun, Nanë e lume,
Nanë e Zotit n’ty mishnue,
Ti e din mirë se n’jetë t’shkretnueme,
Zêmra e eme, o Zojë, ankon.

Ty, o e Qiellve bukuria,
Ty, që ndrite prosi diell,
T’falet, Zojë, t’falet, Maria,
Zani i em, kah lavde t’kndon.

Sheklli e ferri, ah! sa mundohen
Me m’vû prita, n’mëkat me m’ rrxue;
As un’ s’kam se kuj i ankohem,
Veç Ty, o Nanë, që t’mirën m’don.

Kur kah Ti un’ sytë i priri,
Njallem n’zêmër plot uzdajë,
Zojë, prej Teje na rrjedh hiri,
Nper Ty shpirti, o Nanë shêjtnon.

Due me t’ dashtë, me t’ dashtë gjithhera,
M’u ndezë flakë n’dashtëní për Ty ;
Me t’avitë due zêmra tjera
Me t’kndue ‘ i lavd që Ty t’madhnon.

Ardhët, po, ardhët, ah! shpejt ardhët dita,
Qi i shkatërruem prej shekllit t’mjerë,
Fluturim, si gjithherë prita,
Ardhsha atje, ku Ti lumnon.

E atje n’qiellë, po para fronit
Shpirti em tue u permbysë,
Ka me u gëzue pergjithmonit:
Tjeter zemra, O Nanë s’m’ dishron.

Si shkambi n’per rrymë të shekujve
Muret qendrojnë jetike,
Ngulun për rranzë themeleve
t’Rozafës sonë Kreshnike.

Dhe sot, qe feja nipave
Shpresat prap ua gjallnoi,
Le të shkruhet mbi ballë të mureve:
“Nanës që na vorfnoi!”

Njasajë që i ditë prej sulmeve
T’kulshedrës me shtatë krena,
Na u ba mburojë, e të nemuna
S’ duroi t’i shohë kto dhena.

Njasajë… por vaj, na fajeve
Në verbim s’u vume cak,
E Nanës iu randue zemra,
Iku, e la ket prak!

O ju, që parzme hekuri
Luftuet për besë e fe,
Idhtë tue valvitun flamurin,
Shenjtnue me gjak e be,

Zgjoniu nën rrasa t’heshtuna,
Çoniu me pa mjerim!
Ndihma e Arbnisë s’pamposhtun
Ç’u ba?… Si drita u shkim!

Po a kurrë thue, ma kurrë Virgjina,
- me gjamë ka e thrret Shqipnia,-
S’do të ndrisë, si ndriti moteve
Përbrî Rozafës… Maria?!

Tepër lënguem kso shtigjesh,
Si fmija mbetë pa nanë,
Per ne ma dritë nuk lëshuene
As yj, as diell, as hanë!

Po a kurrë, ma kurrë s’do të ngrohemi?!
Pa shpresë do të rrimë të presim?
Po a e heshtun gjithmonë vallja
Do të mbesë në terr kah dënesim?!

Jo, jo! Pse qiellëve të epëra
Zoti me dorë të vet
Ka shkrue: “E Zojës asht Shkodra,
e Zoja e Shkodrës së vet!”.

Qe te ato mure të ndrituna,
- zemra m’a ndien - ’i zani
Një popull në hov të galdimeve
tue brohoritë: “O ngani!”

Ktheu NANË! O ditë ma e bukura
Që Arbnia pret, ago!
Nanë ktheju e epnae hirin:
“N’ Fè Shenjte na vllazno!

Atë Pjetër Meshkalla S.J.
Shkodër, 1927

Zoja e Shkoders në Prill

Qe me lule stolisun e me qira
Na njat fugure po nderojm, qi Zojen
E Shkoders tuj na sblue, në kto dit t’vishtira
Na mson kû e kem mburojen.

E skam e gjak e mnér janë çue mbi dhé
Der gjuha n’gojë na â lidhë; sŷni habitun
Shikion kush â për ânë, mbi krye ndoi rrfé.
Mos t’krisin e pa pritun.

Gjith diten tu pelhura a me gjylpânë
Shprishet nana; prej tregut kthen baba i shkretë,
E njêni e tjetra, t’thuesh kan mihun n’ranë,
Pak gjâ kan shtî n’kuletë.

S’po ndîhet fylli n’mal, neper livadhe
Nuk po berlyket kau, rrênue janë stanat,
Frigueshim neper lugje si giâma e madhe
Ushton, kan ikë çobanat.

Por tý gjithnji t’kerkuen tuj shikjue qiellen
E t’vogjlit fmi me t’mdhait ta shkelin prakun
E Kolegjës s’Saverit, drandofillen
Me t’fal’ edhè zamakun.

T’tanë Shkodra marë, o Zojë, mbas porosijet
Qi na bâni Bariu, ne kto dit t’Majit
Me t’nderumun u shkrî, prej Shqyptarijet
T’mergohen ditt e vajit.

E n’rrugë t’sherbimit t’and Bariu na prîni;
Njat t’kreme t’ande n’ Prill, si kjè zakona,
Me vezullue t’a bâni si florini,
E u gzuene zêmrat t’ona
Kaloj i bardhi muej, na çon qershori
Te Zèmra e t’Birit t’and, me e marr’ bekimin,
Shkon per gjith mrame i miri edhè faitori
T’Bariut tuj ndiekë dishrimin.

E po, moi Nanë, kto t’lutna a nuk do t’ njiten
Tu froni i jyt ? A ka per t’mbetë Shqypnija
Vetun pa ndihmë? Jo kurr. Lutat nuk qiten
Pa fryt, ne u thirrët Marija.

Atë Anton Zanoni S.J.; marrë nga revista LEKA