Atë Pjeter Mëshkalla: NANË KTHEJU !

Shkodra feston Zojën e vet

Atë Pjeter Mëshkalla: NANË KTHEJU !

Si shkambi n’për rrymë të shekujve,
muret qendrojnë jetike
ngulun për rranzë thëmeleve,
të Rozafës sonë Kreshnike.

Dhe sot, që, féja nipave
shpresët e të Parëve ndritoi,
lè të shkruhet mbi ballë të mureve:
“Nanës, që na vorfnoi!”.
Njâsaj, që’i ditë prej sulmeve
të Kulçedrës me shtatë krena,
na u bâ mburojë e, të nêmuna
s’duroi t’i shohë këto dhena.
Njasajë... por vaj, na fajeve
në verbim s’u vume cak
e Nanës iu randue zemra,
iku edh’e la këte prak!
O ju, që parzme hekuri
luftuet për bésë e fé,
idhtë tue valvitun Flamurin,
shenjtnue me gjak e bé,
zgjonju nën rrasa të heshtuna,
ngrihnju me pa mjerim!
Ndihma e Arbënisë, e Pamposhtuna
ç’u ba?... Si drita u shkim!!...

Po a kurrë, thue, ma kurrë Virgjina

me gjâmë kah thrret Shqipënia, -
s’do të ndrisë, si ndriti moteve
përbrinjë Rozafës... M A R I A ?!
Tepër lënguem këso shtigjeve
si fëmija mbetë pa nanë,
për né ma dritë nuk lëshuene
as hyj, as diell, as hanë!
Po a kurrë, ma kurrë, s’do të ngrohemi?
Pa shpresë do të rrijmë e të presim?
Po a heshtun gjithmonë vallëja
do të ngeli, në terr kah dënesim?!
Jo, jo! Pse qiellëve të epëra
Zoti me dorë të vet
ka shkrue: “E Zojës asht Shkodra,
e, Zoja e Shkodrës së vet !”.
Qé, ké ato mure të ndrituna,

zemra m’a ndiën, - qé’i zani
 

Një populli në hov të galdimave,
tue brohoritë: “O ngâni!...
Ktheu, N A N A !” O, ditë ma e bukra
që Arbënia prét, ago!
Nanë ktheju, e, në mburoje të hireve
në fé shënjte na vëllazno!

Shkodër, 1927.
(Prej librit “At Pjeter Mëshkalla S.J” Autor: F.Radovani, 2007.)