Papa: Kisha është e përbërë nga mëkatarë, që provojnë ndjesën e Zotit

Misioni i parë dhe themelor i Kishës është të jetë spital fushor, vend shërimi, mëshire e faljeje e gurrë shprese për gjithë të vuajturit, të dëshpëruarit, të varfërit, mëkatarët e të flakurit jashtë radhëve të shoqërisë”. Këtë theksoi sot Papa në audiencën e përgjithshme të së mërkurës, mbajtur, në këtë ditë të vaptë vere, në Sallën Pali VI, në Vatikan. E përzemërt e festive, pritja e shtegtarëve ardhur nga mbarë bota, me përqafime, shtrëngime duarsh, selfie e deri edhe me shkëmbimin e kësulave.   

Katekizmi i Papës e mori shtytjen nga fragmenti ungjillor, në të cilin Jezusi, i ftuar për drekë në shtëpinë e Simeonit, farizeut, ia fal mëkatet një gruaje, që përkulet tek këmbët  e Tij, ia lyen me vaj erëmirë, ia lan me lot, ia fshin me flokët e gjatë. Ngjarje prekëse, por që i shkandullon pa masë të pranishmit. Sipas mendësisë së kohës - shpjegoi Papa – ndërmjet shenjtit e mëkatarit, ndërmjet të pastrit e të papastrit, distanca duhet të ishte tejet e dukshme. Po sjellja e Jezusit ndryshon:

“Që nga fillimi i misionit të tij në Galile, Ai i afron të gërbulurit, të pushtuarit nga shejtani, të sëmurët, të përjashtuarit. Nuk ishte parë kurrë në ato ana një sjellje e tillë. Aq e vërtetë, sa kjo simpati e Jezusit për të përjashtuarit, “të paprekshmit”, do të ishte një nga gjërat, që do t’i shqetësonte më shumë bashkëkohasit”.

Atje ku është një njeri, që vuan, Jezusi e merr mbi vete e vuajtja e tjetrit bëhet e Tija:

“Jezusi nuk u predikon njerëzve ta mbartin vuajtjen me heroizëm, sipas mënyrës së filozofëve stoikë. Jezusi merr pjesë në dhimbjen njerëzore, e ndan vuajtjen me tjetrin. E kur e takon, nga e gjithë vetvetja i buron sjellja, që karakterizon krishtërimin: mëshira”.

Atje ku është një burrë a një grua që vuan, Jezusi dëshiron shërimin e tyre, dëshiron çlirimin, jetën e plotë. Prandaj ua hap krahët mëkatarëve:

“Sa e sa njerëz kalojnë, edhe sot, jetë të gabuar, sepse nuk gjejnë askënd që të jetë i gatshëm t’i shikojë ndryshe, me sytë, a më mirë të themi, me zemrën e Zotit, domethënë me shpresë. Ndërsa Jezusi shikon mundësinë e ringjalljes edhe në njeriun, që zgjedh vazhdimisht rrugë të gabuara. Jezusi është gjithnjë aty, me mëshirën, që ka në zemrën e hapur në dy kanatat, duke e shikuar njeriun me ndjesë e shpresë. Ai përqafon, kupton, afrohet. Kështu është Jezusi!”.

Papa shprehu trishtimin e tij për ata, të cilët nuk e provojnë mëshirën, posaçërisht kur është fjala “për katolikë, që besojnë se janë të përkryer e i përbuzin të tjerët”. Mëshira - saktëson - nuk është dashuri e kollajshme, që shitet e blihet lirë:

“Ne, që jemi mësuar ta provojmë faljen e mëkateve ndoshta edhe tepër lehtësisht, duhet të kujtohemi nganjëherë sa shtrenjt na bleu Zoti! E pagoi vërtet shtrenjt, secilin prej nesh: me jetën e Jezusit! Ai do ta kish dhuruar edhe vetëm për njerin nga ne!”.

I Biri i Zotit shkon në kryq, posaçërisht sepse i fal mëkatet, sepse dëshiron çlirimin e plotë,  përfundimtar të zemrës njerëzore:

“Kështu mëkatarët falen. E qetësohen edhe psikologjikisht, sepse të çliruar nga barra e mëkatit. Po Jezusi bën shumë më tepër: u ofron njerëzve, që gabuan shpresën për një jetë të re. ‘Por, o Zot, unë s’jam njeri, po zhele’. Shiko përpara. Po të jap një zemër të re! Kjo është shpresa që jep Jezusi. Një jetë  të shënuar nga dashuria”.

Një mendim për Kishën:

“Na bën mirë të mendojmë se Zoti nuk zgjodhi si brumë të parë për Kishën e vet njerëz, që nuk gabojnë kurrë. Kisha është popull mëkatarësh, që provojnë mëshirën dhe faljen e Zotit. Pjetri i kuptoi më shumë të vërtetat për veten nga kënga e këndesit, sesa nga hovet, që i vlonin në kraharor, duke e bërë ta ndjente veten mbi të tjerët!”.

Jemi të gjithë mëkatarë të varfër - përfundoi Papa - nevojtarë për mëshirën e Zotit, që ka forcë të na shndërrojë e të na japë shpresë; e të na e japë ditë për ditë - përfundoi Papa - dhe e bën këtë! Ua bën njerëzve, që e kanë kuptuar këtë të vërtetë themelore. Zoti dhuron misionin më të bukur në botë, domethënë, dashurinë për vëllezërit e motrat, dhe kumtimin e një mëshire, të cilën ai nuk ia mohon askujt. Kjo është shpresa jonë. Të shkojmë me këtë besim në faljen, në dashurinë përdëllyese të Jezusit.