Papa Françesku: kur mungojnë etërit, pasojat janë të rënda
Kultura perëndimore në shumë fusha të jetës e ka shlyer figurën e “atit”, prandaj
mund të themi se një mori fëmijësh e ndjejnë veten “jetimë”, vuajnë nga mungesa e
dashurisë dhe e vlerave, që mund t’u përcjellë babai fëmijëve të tij. Ëshë vërejtja
e ashpër, që bëri Papa Françesku gjatë audiencës së sotme të përgjithshme, mbajtur
në Sallën e Palit VI, në Vatikan. Françesku u ndalua posaçërisht tek aspektet negative,
duke njoftuar se do të mbajë edhe një katekizëm të dytë, në të cilin do të vërë në
dukje bukurinë e atësisë.
Etërit, një herë e një kohë tepër hijerëndë, sot
gjithnjë më shpesh janë gati të padukshëm. Papa shfrytëzoi, kështu, kontrastin dritë-hije,
për të theksuar rolin e etërve në familje dje, kur sundonte babai-padron, e sot kur,
posaçërisht në botën perëndimore, po kalohet në një familje, madje në një shoqëri,
pa baballarë. Etër mungues Papa e nisi katekizmin me një analizë shoqëroro-familjare.
“Atë” është sigurisht një fjalë universale e posaçërisht e dashur për të krishterët,
sepse “atë” është emri, me të cilin Jezusi na mësoi ta thërrasim Hyjin. Problemet,
që kanë lidhje me baballarët, shpjegoi Françesku, lindin nga kultura e sotme perëndimore
në të cilën, vërejti me qortim, figura e atit shikohet simbolikisht si të mos ishte:
“Etërit nganjëherë janë të përqendruar aq shumë mbi vetveten e mbi punën e
tyre e shpesh edhe mbi realizimet individuale, sa arrijnë ta harrojnë edhe familjen.
E kështu, i lënë vetëm të vegjël e të rinj. Që kur isha ipeshkëv në Buenos Ájres,
vëreja se fëmijët e sotëm jetojnë si të ishin jetimë. Prej këndej i pyesja shpesh
baballarët e tyre nëse kujtoheshin ndonjë herë të luanin me fëmijët, nëse e kishin
guximin e dashurisë për të humbur kohë me fëmijët. E përgjigjja ishte e prerë, eh?
Në shumicën e rasteve: ‘Dua, po nuk mundem, se kam shumë punë’”. Në të kaluarën,
kujtoi Françesku, në disa shtëpi mbretëronte “autoritarizmi”, në disa raste, madje,
edhe dhuna nga ana e prindërve, që i trajtonin fëmijët si të ishin shërbëtorë e ishin
krejt të pandjeshëm ndaj kërkesve të tyre të rritjes, të paaftë për t’i edukuar me
vlerën e vështirë të lirisë. Ndërsa tani, edhe kur janë të pranishëm, shumë etër nuk
ndjehen fare në jetën e familjes, janë si të mos ishin: “Në të vërtetë shmangiet
e fëmijëve e të adoleshentëve nga rruga e drejtë, në shumicën e rasteve janë pasojë
e kësaj mungese, mungesës së shembujve e të prijësve me autoritet në jetën e tyre
të përditshme, mungesës së afërsisë, mungesës së dashurisë nga ana e etërve”. Etërit,
që pak e aspak flasin me fëmijët e, në përgjithësi, nuk e kryejnë detyrën e tyre edukative,
nuk u japin fëmijëve shembullin e tyre, të shoqëruar me fjalë, me parime, me vlera,
me rregullat e jetës, për të cilat kanë po aq nevojë, sa për bukën e përditshme. Rezultati?
Të vegjëlve e të rinjve u krijohen boshllëqe, që zor se mund të mbushen; u hapen plagë,
që vështirë se shërohen: “Mungesa e figurës atërore në jetën e të vegjëlve dhe
të rinjve krijon zbraztësi e hap plagë, që mund të jenë edhe shumë të rënda. E në
të vërtetë shmangiet e fëmijëve e të adoleshentëve nga udha e drejtë, në shumicën
e rasteve, janë pasojë e kësaj mangësie, e mungesës së shembujve, mungesës së dashurisë
nga ana etërve. Është shumë më e thellë sesa mendojmë, ndjesia, që jetojnë shumë
të rinj, jetimë me baballarë gjallë”.