Liturgjia e Fjalës së Zotit e solemnitetit të Familjes së Shenjtë 'B' Ja
përsëri në takimin tonë javor me Fjalën e Zotit të liturgjisë hyjnore të së dielës,
këtë herë do të meditojmë dhe dëgjojmë leximet biblike të festës së Familjes së Shenjtë
të Jezusit, Marisë e Jozefit. Kremtojmë pra festën e Familjes së Shenjtë, model
virtytesh e të dashurisë së vërtetë për të gjitha familjet. Megjithëse nuk arrijnë
ta kuptojnë plotësisht e deri në fund misterin e Foshnjës që Zoti u ka besuar, Jozefi
e Maria kanë besim në Zotin e në realizimin e premtimeve të shëlbimit paralajmëruar
etërve qysh në kohën e profetëve.
Në kundrimin e familjes së Jezusit, leximet
biblike të kësaj së diele e orientojnë vëmendjen tonë ndaj Misterit të të Birit, duke
treguar në mënyrë të ndryshme se si ky realitet është i rëndësishëm për të kuptuar
marrëdhëniet tona personale me Zotin.
Shembulli i Familjes së Shenjtë na përkujton
se të gjithë jemi të thirrur të bëjmë pjesë në familjen universale të Hyjit Atë e
të gjithë njerëzit janë anëtarë të kësaj vatre që është gurrë e pashtershme dashurie
e vëllazërimi. Familja është në qendër të mendimit të Zotit e këndej në qendër
të botës së krijuar nga Zoti. Këtë na tregon shumë mirë tregimi biblik mbi krijimin.
Zoti don që familja të karakterizohet, të shquhet nga një dashuri e vetme dhe e përbashkët:
kjo është një nevojë dhe domosdoshmëri për respektimin e dinjitetit të qiftit të martuar,
burrit e gruas dhe për respektimin e dinjitetit të fëmijëve. Familja, sipas Biblës,
është e duhet të jetë pasqyrë besnike e fytyrës së Zotit Dashuri.
Liturgjia e Fjalës
Leximi i parë Zan 15, 1-6; 21, 1-3 Çifti
i pleqve Abrahami dhe Sara merr nga Hyji shpërblimin e besimit të vet, Izakun, Birin
e premtuar. Në qendër të historisë së shpëtimit qëndron realiteti i besëlidhjes që
fillon me Abrahamin. Lindja e Izakut është një ngjarje biologjike që realizon planet
dhe kohërat e Hyjit. Nga pasardhësit e Abrahamit do të lindë Mesia Krishti Jezus,
Shpëtimtar i njerëzimit.
Lexim prej Librit të Zanafillës Pas
këtyre ngjarjeve, fjala e Zotit i qe drejtuar Abramit në një vegim. I tha: “Abram,
mos ki frikë! Unë jam mbrojtësi yt! Shpërblimi yt do të jetë shumë i madh”! Abrami
u përgjigj: “O Zot, Hyj, ç’më duhen dhuratat e tua, pasi shkoj i shuar pa pasardhës
dhe trashëgimtari i shtëpisë sime do të jetë Eliezeri prej Damaskut”. Dhe Abrami vazhdoi:
“Ja, po sheh se nuk më dhe pasardhës dhe ja, një rob i shtëpisë do të më trashëgojë”.
Atëherë Zoti i tha këto fjalë: “Ky nuk do të jetë, trashëgimtari yt do të jetë pinjolli
yt që do të rrjedhë prej teje”. Zoti e bëri të dalë jashtë dhe i tha: “Shikoje qiellin
dhe numëroji yjet, po munde”! Dhe shtoi: “Të tillë do të jenë trashëgimtarët e tu”.
Abrami i besoi Zotit dhe iu çmua për drejtësi. Zotit iu kujtua çka i kishte thënë
Sarës dhe bëri ashtu siç i kishte premtuar. Sara ngjizi dhe Abrahamit i lindi djalë
në pleqërinë e tij, po në atë kohë, siç e kishte paracaktuar Hyji. Abrahami djalit
që lindi Sara ia ngjiti emrin Izak. Fjala e Zotit. Falënderojmë Hyjin! Psalmi
128 Jetë dhe bekim mbi shtëpinë që e druan Zotin
Lum njeriu
që e druan Zotin, që ecën udhëve të tija! Do të ushqehesh prej punës së duarve
të tua, i lumi ti, mirë do të kalosh.
Gruaja jote: vresht plot fruta në
dhomat e shtëpisë sate; djemtë e tu: pinjoj ulliri përreth tryezës sate!
Ja,
se si bekohet njeriu që e druan Zotin! Të bekoftë Zoti prej Sionit, e pafsh
lumturinë e Jerusalemit në të gjitha ditët e jetës sate Leximi dytë Heb
11, 8. 11-12. 17-19 Autori i shenjtë, duke i bërë lëvdata besimit të etërve,
kujton Abrahamin, atin e besimtarëve, që i besohet Hyjit kur Ai i kërkon jetën e të
birit. Në besim Abrahami ofron Birin duke shpresuar kundër çdo shprese. Edhe Maria
e Jozefi do të privohen prej të vetmit bir, por Hyji i të gjallëve nuk i braktis ata
që i besohen Atij. Lexim prej Letrës së shën Palit apostull drejtuar Hebrenjve
Me
anë të fesë Abrahami, kur qe grishur, dëgjoi të çohet dhe të niset drejt vendit që
do ta fitonte në trashëgim; e la vendin edhe pse nuk dinte se ku do të shkonte. Me
anë të fesë - edhe vetë Sara beronjë - fitoi mundësinë të bëhej nënë - megjithëse
i kishte kaluar mosha - sepse e mbante besnik Atë që i dha premtimin. Këndej, prej
një njeriu - dhe ai gati i vdekur, lindi një shumicë e madhe porsi yjet në qiell
dhe rëra e panumërueshme në bregun e detit. Me anë të fesë, Abrahami, i vënë në
provë, e flijoi Izakun. Flijonte djalin e vetëm ai që kishte marrë premtimin, të
cilit i qe thënë: “Pasardhësit e tu do të rrjedhin prej Izakut”, plotësisht
i bindur se Hyji mund të ngjallë edhe të vdekurit. Prandaj edhe e rifitoi - dhe qe
një shëmbëlltyrë. Fjala e Zotit. Falënderojmë Hyjin!
Aleluja. Aleluja. Paqja
e Krishtit mbretëroftë në zemrat tuaja. Fjala e Krishtit banoftë në ju me tërë begatinë
e vet! Aleluja. Ungjilli Lk 2, 22-40 Populli hebre
edhe pse priste Mesinë nuk ka e ka kuptuar kur Ai ka ardhur. Plaku Simeon është simboli
i pritjes së gjatë mesianike, dhe shpall misterin e këtij Fëmije që do të takojë kundërshtime
nga ana e atyre që duhet ta pranonin. Mundimet do të jenë kulmi tragjik i këtij refuzimi.
Jezusi nuk ka ardhur për të ndarë njerëzit, por prania e tij zbulon ndarjen dhe errësirat
të pranishme në zemrat e secilit. Leximi i Ungjillit shenjt sipas Lukës
Kur,
sipas Ligjit të Moisiut, u mbushën ditët e pastrimit të tyre, Jozefi dhe Maria e çuan
Jezusin në Jerusalem, për t’ia kushtuar Zotit, - sikurse shkruan në Ligjin e Zotit:
‘Çdo i parëlindur mashkull le t’i kushtohet Zotit’ – dhe për të dhënë flinë sikurse
thuhet në Ligjin e Zotit ‘një parë turtuj ose dy zogj pëllumbash.’ Në Jerusalem aso
here jetonte një njeri, që quhej Simon. Ishte njeri i drejtë dhe i përshpirtshëm.
Priste ngushëllimin e Izraelit e në të ishte Shpirti Shenjt. Shpirti Shenjt ia kishte
zbuluar se s’do të vdiste pa e parë Mesinë e Zotit. I nxitur prej Shpirtit Shenjt
erdhi në Tempull. Kur prindërit e sollën Jezusin foshnjë për të kryer rregulloren
e ligjit mbi të, Simoni e mori para duarsh, falënderoi Hyjin e tha: “Tani, o Zot,
mund të lejosh të vdesë shërbëtori yt në paqe, sikurse the ti vetë, sepse me sytë
e mi e pashë shëlbimin që ti e bëre gati në sy të të gjithë popujve: Dritën që bën
të njohin Ty paganët, e që i jep nder popullit tënd, Izraelit.” Prindërit e tij çuditeshin
për sa thuhej për të. Atëherë Simoni i bekoi dhe i tha Marisë, nënës së tij: “Shih!
Hyji e caktoi këtë fëmijë të shkaktojë rrënim e ngritje për shumëkënd në Izrael. Do
të jetë edhe shenjë të cilës njerëzit do t’i kundërshtojnë. Edhe ty vetë një shpatë
do ta shporojë shpirtin, që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt.” Ishte aso
here edhe Ana profeteshë, bija e Fanuelit, prej fisit të Aserit, shumë e vjetër. Pas
vajzërisë së vet, jetoi në martesë gjithsej shtatë vjet, kurse si grua e vejë, arriti
deri në tetëdhjetë e katër vjet. Ajo nuk e lëshonte Tempullin. I shërbente Hyjit ditë
e natë me agjërim e me uratë. Shi në atë moment arriti edhe ajo dhe filloi të lëvdojë
Hyjin dhe t’u tregojë për këtë foshnjë të gjithë atyre që prisnin shpërblimin e Jerusalemit.
Pasi kryen gjithçka duhej bërë sipas Ligjit të Zotit, u kthyen në Galile, në qytetin
e vet, Nazaret. Fëmija rritej, forcohej e merrte fuqi përplot me urti; dhe hiri i
Hyjit ishte në të. Fjala e Zotit. Lavdi të qoftë ty, o Krisht! Programin
tonë radiofonik kushtuar Liturgjisë së Fjalës së Zotit në solemnitetin e Familjes
Shenjte, mund ta dëgjoni edhe këtu.......