Koha e Ardhjes, kohë e pritjes, e përtëritjes. Meditime për çdo ditë: 20 dhjetor
Ta jetosh dhimbsurinë Jam i bindur se secili nga ne e ka në shpirt aftësinë
për t’i kushtuar vëmendje të tjerëve, vëmendje të vërtetë, të dhimbsur. Është copëza
e qiellit, që të kujton dhuratën, të cilën Zoti e vu fshehurazi në zemër të çdo njeriu. Dhimsuria
është pasojë e krijimit. Krijuesi e krijoi njeriun sipas shembëlltyrës së vet, pavarësisht
nëse do ta besonte apo do ta mohonte. Megjithatë, nuk është ndjesi e lehtë. Në
përpjekjen për ta ushtruar, njeriu has një mori pengesash: nga mbivlerësimi i vetvetes,
tek temperamenti i sertë, nga mungesa e dëshirës për ta njohur tjetrin, tek paaftësia
për të krijuar lidhje të reja, nga agresiviteti, tek frika se mund të mos pëlqehet,
se mund të mbetet i fyer e të mbyllet më keq në vetvete. Pavarësisht nga këto pengesa
të panumërta, askush nuk ëshë aq i varfër, sa të mos mundë ta shijojë të paktën një
çast dhimbsurie. Dhimbsuria mund të shprehet me gjeste të vogla, me një shikim
të vëmendshëm mbi njeriun e ligshtë, të sëmurë. Me një fjalë dashamire thënë atij,
të cilin e ke vështirë ta pranosh; me një çast kujdesi e ndjeshmërie ndaj të njohurit
a të panjohurit, që ka nevojë për ty, me një shikim plot mëshirë mbi syrin, që të
shikon shtrembër. Dhimbsuria nuk është ndjenjë që vërshon brenda teje: nuk vjen
përnjëherësh. Do të ishte e pabesueshme. Ajo lind në shpirt pak nga pak. Në Betlehem
na pret një shembull i qartë dhimbsurie: I Gjithëpushtetshmi bëhet i vogël, i pambrojtur.
E na bën, ndoshta, të zbulojmë se dhimsuria nuk ndalet tek një sjellje e thjeshtë,
e fisme e njerëzve, por të shtyn t’i ngjasësh Ferishtes së Betlehemit – nga Grazhdi,
tek Kryqi.
“Kur ishte ende larg, i ati e pa, u pushtua nga dhimbsuria, i
doli përpara, iu hodh në qafë e e puthi”.(Ungjilli sipas Lukës, Lk. 15,20).
“Të
flasësh për dhimsurinë e Hyjit, do të thotë të flasësh për Jezusin. Jezusi është mbartës
i kësaj mirësie të Atit, që e mbështjell botën mbarë. Mishërimi nuk është zgjedhje
individuale, sepse Hyji në Jezusin zgjedh njerëzimin. Njerëzit janë mishërim i dhimbsurisë
së Hyjit: kjo është përgjegjësia jonë e mirëpërcaktuar”. (Arturo Paoli)