N’atë rrahe t’dekne mbrenda vorrit t’errshem Tash plûhën jé. Ata dy sŷ t’janë errun, Kû
qiella prirej me sá hana e diella Terthores s’eper m’sharte vrejn t’njerzimit! 5 T’janë
sosun fjalët e ambla e plot urtí, E ai zâ t’âsht kputë, i cilli bite m’zemër Si
kumbë liret t’tingllueshme, qi prej s’largut Ndihet tue rá, kur dora e prekë e
msueme! Ehu! po; “deka, qi baras m’derë t’pellazvet 10 Trakllon,
si m’trinë t’kolibavet,” ku i vorfni Me lot njomë buken, tý edhè ajo ke dera T’traklloi,
e ti kalove porsi voesa E natës kalon, kur dielli vjen me shndritun Mbi kobe
t’dheut. Sot përmbi vorr t’kanë bijtun 15 Hithat e madergona! ’I
kryq dullijet, Qi e pershpirtshme nji dorë t’a vû te kryeni, Nder to ka hupë,
as tjeter send trishtimin E vorrit nuk t’a zbutë, posë va’it t’trishtueshem Të
hutit t’natës, qi neper curra t’malit 20 Dhimbshem në rreze t’hanës
rrin tue gjimue! . . . Njai grumbull gursh, qi m’vorr t’randon përsypri, Vetë
gjaksorit t’pashpirt, qi mbyti nierin, Lugat i duken, n’hikë kah t’bjen nget vorrit, Edhe
t’përqethët atë botë i shkon n’për zêmer. 25 Po, a thue, krejt deka
n’asgjâsend t’përpîni E, posë se do kocijsh edhè ’i grusht plûhen, Nuk t’la
tjeter? Jo! N’prêhen t’Amëshuemit Pjesa ma e mira e jotja ka flutrue Me gzue
n’dritë t’qiellvet, kû pushon dishiri 30 I nierit t’drejtë, si drita
m’sŷ kthiellun. Po, po, se përtej vorrin shpirti i nierit Gjallon per jetë!
Njeky mendim i ambël Deken e zbutë e vorrin bân t’pelqyeshem, Kúr zêmren fa’i
s’e grisë. Prej ktij mendimi 35 As vetë per tý s’lotova shum, kúr
ndjeva Se diqe: se n’mâ t’miren lule t’motit E lae ti ketë shkretí, kû shuen
e Drejta E Paudhnija, kû sundon mizore; Kû i zhyemi m’vese sod me dorë dhunuese 40 Vesin
shinon me Theta t’zí, e selija M’rrashta t’përgjakshme t’njerzvet m’kambë, ku mbahet. Ehu?
po, se shpirti i yt, kulluet si rrezja E diellit, qi perfton lulet e erandshme, Kúr
bora dêhet, s’mujt me e bajtë qelbsinen 45 E randë t’ktij sheklli
t’zi; por fletët i rrahi Kah jeta e dytë, kû Njai qi rruzullimin N’themel e
dridhë veç me ’i vetimë t’qerpikut: Amshon n’lumni shka Atij t’i ket përgjá. S’kje
toka, jo, për ty kje qiella! 50 E tash, qi vetë jam tue ravisë kto
karta, Ti, kushedi, n’per vrrije t’amëshueme Shkon tue kërkue për lila e drandofille, Qi
s’dijn me u veshkë e ndreqë me ta kunora, Për me u lulzue mandej ndër t’zjarrtat
valle, 55 Qi neper vrrije rrijn tue kndue t’Parrizit: Kû, fletët
e arta bashkë kryqzue me Engjuj, Kndon Zotit lavde n’për ylbera t’qiellit: A,
marrë krejt n’t’pám t’s’hyjnueshmes faqe t’Zotit, Porsi m’pasqyrë t’kulluet skjyrton
shestimin 60 E rruzullimit, vû prej s’eprës Mende, E cilla n’t’kenun
sendet thirri t’tâna Prej hijevet t’kthellueshme t’asgjâsendit, Kur bâni Ajo
furín me heshtë t’thellimit, E me ’i fuqi t’pamatne prapi terrin 65 E
pakthellimit, qi atje n’t’skajshmet megje T’ktij sheklli ndihet mnershëm tue gjimue, Kah
për ledhe plandoset t’rruzullimit, E atŷ, n’atë dritë plot ambelcim dashtnijet, Qi
porsi lum i kjartë prej Atit t’Dritvet 70 Gjithkah dikohet neper
verë t’Parrizit, Shpirtent e lum krejt m’rreze tu’ i pershi, T’kthiellta ti
i prirë t’vërtetat, t’cillat Hyji Desht t’muzta nierit ma ia lânun t’shkrueme Nder
fletët t’hyjnueshme t’t’amëshuem Ungjillit. 75 Oh! sá e sá herë,
kur n’mbrame shuen natyra, E tjetër s’ndihet, veç se rryma e prronit, Qi përmallshem
gurgllon n’per rrajë e curra, Un, lodhë mbi letra t’t’dijshemvet t’kahmotit, Mbas
t’cillvet fjalën rrij tue lmue shqyptare, 80 Dal në dritsore me kundrue
shatorren! Qi i Lumi t’kthielltë ia vuni rruzullimit, E kqyri hyjt, qi, thue,
se njaq sŷ Zotit Flakojn mbi dhé — kushdi, për me felgrue Nierin, qi egrue mâ
fort prej mnerës s’territ 85 Përbluen punë t’mbrapshta: — e atë botë
mendoj për ty. E, kû ta shoh mâ t’flakshmen tue xhixhllue Nji hýll, atŷ selín’
un’ tham me vedi, Ti do ta kesh, e sŷt m’atë hýll pa da I nguli, e m’bâhet si
me t’pá. Me emën 90 Un t’thrras atëbotë n’per terr. Nji váj bylbylit, Qi
përmallshem ndër gemba rrin tue kjá Fatin e vet, e ndoshta, zojt e dashtun, Jehonë
m’i bahet t’grishunit; e m’duket Se bisedoj me ty! . . . Nuk dekka i miri, 95 Jo
kurr; e sidomos nja’, i cili ‘i zêmër E lên mbrapa m’e ankue. Prej vorrit t’errshem, Gjumin
e dekës kû ai ban, na i flet mendimit, Ambel edhè na nzitë kah punët e mbara, E
n’mende t’onë gjallon. — Kur Aleksandri 100 Prej Bregut t’Matës ngallnjyes
u kap ke vorri, Ku shuen idhnimi i Prisit t’Mirmidonvet, Qi atje nën Shé vorfnoi
me aq djalë Ekuben, Iu ndez atŷ flakë zêmra kah lumnija. Mbi njatë vorr, po,
u betue me ngulë flamurin 105 N’skâj t’dheut, e prej selís’ me i
zhdrypun mbretent; E atëherë përpara tij tânë bota shuejti. Mue edhè, qi sheklli
e nji dishir lirijet T’thepisne raven m’ia kanë shtrue gjallimit, Mue, po, edhè
zêmra mbi vorr tand t’përvûjtun 110 M’ndezet kah punët e mbara e
kah burrnija. Përmbi vorr t’and, po, xâ të fortë me e mbajtun Besen e dhânme
— e miqasín e zânme; Për Fé e per Atme n’ball me i dalë rrezikut: Të ligshtit
doren me ia njitë e t’fortin 115 Mos me e gledhue; kûr t’jét me u
thânë e drejta, Mos me i shmangë sŷt’ prej cakut, n’t’cillin mendja Dishron
me u kapë, as kurr mos me u ligshtue Ndër sá t’vishtira, qi t’na sjellin motet. Po,
po! se pre’ atij vorri kam me shkepun 120 Hovin kah punët e mdhana.
Ai kryq dullijet, Mneren e vorrit qi t’a zbutë, ai qanderr Ka me m’kênë ndër
salvimet: Engjlli i Zotit, Qi rojës besnik fuqít t’i pruen mizore, Gjumin e
dekës në vorr mos me t’turbllue, 125 Dér qi të shkimen n’qiellë e
hâna e dielli E t’ngele moti e sheklli mbarë t’rroposet, E t’vije dita e gjyqit
t’rruzullimit, Ai ka për t’m’kênun Zâna. E atëherë pa u tutun Zhgjetat e prehta
e t’zjarrta kah me i prehun, 130 Qi kundra vesit do t’ia lshoj njerzimit: Atë
herë un kangët kam me i ndertue kreshnike, Me t’cillat botës un do t’ia lâ të shkrueme Se
shka viejn armët besnike n’dorë t’Shqyptarit. E me kangë t’mija ’i përmendar t’madhnueshëm 135 M’vorr
tand kam për t’ndërtue, të cillin moti Me fletë të ngrita kot ka për t’ a rrahun; Pse,
si curr, qi n’mjes t’detit rreh tallazi, Edh’ ai njashtû do t’jesë ndër gjire t’motit Qi
bumbullojn mbi faqe t’rruzullimit. 140 E atë herë prej bjeshkvet
kanë me u djergun Zânat E me të njoma vjollca e drandofille Vorrin kanë me t’vallue,
e kanë me rritun Me shum kujdes per qark selvija t’blerta; E shtektarit mundqar,
qi n’ato hije 145 Ka me xânë vend, me ndalë pak gjâ t’dihamet, Kanë
me i kallzue se sa pjesë qiellet vrani Deka n’atë vorr. E atë botë i largë shtektari Të
lehtë dhén ka me t’urue, e t’paqta e t’buta Shinat e borën: e, kur n’male t’veta 150 T’dredhojë
ke stani, fmís’ ka me i kallzue Shka ndjeu për tý. E fmija e tij aso bote Emnin
t’ and kanë për t’kndue, e vrrini e bjeshka Gjithmonë i ri, tue njehë furít e mnershme, Ambel
prej emnit t’ and kanë me jehue. 155 Me maje t’briskut kanë me shkrue
mbi lisa Me shkrola t’njohtne veç e prej barivet: Kanë me u rritë lisat, përse
spata as rêja S’e prekin landen, kû âsht ravisë aj emen: E tu’u rritë lisat
kanë me u rritun shkrolat; 160 E kshtu ma t’kjarta mbas disá qindvjetve Nipat
mâ t’vonët kanë me i këndue, e emni Sa t’bjere dielli tokës ka me t’u kndue.