Papa, veterokatolikëve: ta dëshmojmë së bashku Ungjillin, në një Evropë të hutuar
Ta dëshmojmë së bashku e besueshëm Ungjillin në një Evropë të hutuar, por të etur
për Zotin: kjo është ftesa e Papës Françesku për delegacionin e Konferencës Ndërkombëtare
të Ipeshkvijve veterokatolikë të Bashkimit të Utrehtit, të cilët i priti sot në Vatikan.
Kisha veterokatolike është ndarë nga Roma pas Koncilit I të Vatikanit, i cili, në
vitin 1870, miratoi dogmën e pagabueshmërisë papnore. Ati i Shenjtë vuri në dukje
se ka shumë fusha bashkëpunimi për t’iu përgjigjur krizës së thellë shpirtërore, në
të cilën janë përfshirë individë e shoqëri: “Ka etje për
Zotin. Ekziston një dëshirë e thellë për të rizbuluar kuptimin e jetës. E kemi nevojë
urgjente për dëshmi të besueshme të vërtetësisë e të vlerave të Ungjillit. Në këtë,
mund ta përkrahim dhe inkurajojmë njëri-tjetrin, sidomos në nivelin e famullive e
të bashkësive lokale. Vërtet, shpirti i ekumenizmit është ‘kthimi i zemrave kah Zoti’
dhe ‘shenjtërimi i jetës, së bashku me lutjet private dhe publike për bashkimin e
të krishterëve’ (Unitatis redintegratio, 8). Duke u lutur njëri për tjetrin e njëri
me tjetrin, ndryshimet mes nesh do të asimilohen e do të kapërcehen në besnikërinë
ndaj Zotit e Ungjillit të Tij”. Papa Françesku kujtoi se përmes punës së Komisionit
Ndërkombëtar për dialogun katolik-veterokatolik është bërë i mundur mirëkuptimi dhe
bashkëpunimi i ndërsjellë, megjithëse mbetet shumë për të bërë: “Nëse, nga
njëra anë, gëzohemi sa herë bëjmë hapa të tjera përpara drejt bashkimit më të qëndrueshëm
në fe e në jetë, nga ana tjetër, trishtohemi për mosmarrëveshjet e reja ndërmjet nesh,
që kanë dalë në pah gjatë viteve të fundit. Çështjet ekleziologjike dhe teologjike,
që e kanë shoqëruar ndarjen tonë, janë tani më të vështira për t’u kapërcyer, për
shkak të distancimit në rritje përsa u përket temave, që kanë të bëjnë me ministerin
dhe me shoshitjen etike”. Sfida e katolikëve dhe e veterokatolikëve, nënvizoi
Papa, është ruajtja e dialogut teologjik dhe ecja në një udhë të përbashkët, duke
u lutur e punuar së bashku për të realizuar gjithçka do Krishti për Kishën e vet: “Në
këtë ndarjen tonë, ka pasur, nga të dyja palët, mëkate të rënda e mungesa njerëzore.
Në frymën e faljes së ndërsjellë dhe të pendesës së përvuajtur, kemi nevojë tani,
ta përforcojmë dëshirën për pajtim e paqe. Udha drejt bashkimit fillon me shndërrimin
e zemrës, me shndërrimin e brendshëm (shih Unitatis redintegratio, 4). Është udhëtim
shpirtëror që shkon nga takimi tek miqësia, nga miqësia në vëllazërim, nga vëllazërimi
në bashkim. Gjatë udhës, ndryshimi është i pashmangshëm. Duhet të jemi gjithnjë gati
t’i dëgjojmë e t’i ndjekim sugjerimet e Shpirtit Shenjt, i cili na udhëheq drejt së
vërtetës së plotë (shih Gjn 16,13)”. Jam i vetëdijshëm, përfundoi Papa Françesku,
se bashkimi i të gjithë të krishterëve në Kishën e Krishtit, një e vetme, i kapërcen
forcat dhe mundësitë njerëzore, por ne kemi shpresë në lutjen e vetë Krishtit për
Kishën e vet. E Ati i Shenjtë i ftoi edhe veterokatolikët të luten vazhdimisht, që
përpjekjet e përbashkëta të mbështeten dhe udhëhiqen nga Hiri Hyjnor. Në përshëndetjen
e tij, kryeipeshkvi i Utrehtit e kryetari i Konferencës së veterokatolikëve, Joris
Vercammen, nënvizoi se, sipas kërkesës së Papës, edhe veterokatolikët po reflektojnë
për rolin e Ipeshkvit të Romës, i cili, sipas tyre, nuk mund të ketë jurisdiksion
universal, por si “primus inter pares”, mund të ketë një autoritet më të lartë moral
brenda sinodalitetit të ipeshkvijve.