Audienca e Papës Françesku i kushtohet Udhëtimit Apostolik në Shqipëri: ta përshëndesim
këtë popull të guximshëm, punëtor, që në paqe, kërkon bashkimin
Papa Françesku ia kushtoi audiencën e sotme të përgjithshme në sheshin e Shën Pjetrit
në Vatikan, shtegtimit të tij apostolik në Shqipëri, të dielën më 21 shtator. Pa hyrë
në komente, ia japim fjalën Atit të Shenjtë, duke ju njohur me përmbajtjen e plotë
të katekizmit të tij të sotëm:
Të dashur
vëllezër e motra, sot dua t’ju flas për Udhëtimin Apostolik, që bëra në
Shqipëri, të dielën e kaluar. E bëj këtë, së pari, si akt falenderimi për Zotin, i
cili ma mundësoi këtë Vizitë për të treguar, edhe fizikisht e në mënyrë të prekshme,
afërsinë time e të gjithë Kishës me këtë popull. Dëshiroj pastaj, të përtërij mirënjohjen
time vëllazërore për Ipeshkvijtë shqiptarë, meshtarët, rregulltarët e rregulltaret,
që punojnë me kaq impenjim. Mendimi im plot mirënjohje shkon edhe tek autoritetet,
që më pritën me kaq shumë dashamirësi, si edhe tek të gjithë ata, që punuan për realizimin
e vizitës. Kjo vizitë lindi nga dëshira për të shkuar në një vend, që,
pasi u shtyp për një kohë të gjatë nga një regjim ateist e çnjerëzor, po përjeton
përvojën e bashkëjetesës paqësore ndërmjet feve. M’u duk shumë e rëndësishme ta inkurajoj
në këtë udhë, që ta vazhdojë me këmbëngulje e të thellohet në të gjitha aspektet,
për të mirën e përbashkët. Për këtë, në qendër të udhëtimit, qe një takim ndërfetar,
në të cilin pata mundësinë të shoh me kënaqësi të thellë se bashkëjetesa paqësore
dhe e frytshme ndërmjet njerëzve e bashkësive, që u përkasin feve të ndryshme, jo
vetëm është e dëshirueshme, por është konkretisht e mundur dhe e zbatueshme në praktikë.
Ata e praktikojnë! Është fjala për një dialog të vërtetë e të frytshëm, larg relativizmit,
duke pasur parasysh identitetin e secilit. Në fakt, ajo që i bashkon shprehjet e ndryshme
të fesë, është udha e jetës, vullneti për t’i bërë mirë të afërmit, pa e mohuar e
pa e nënvleftësuar identitetin e secilit. Takimi me meshtarët, me të shuguruarit,
me seminaristët e me lëvizjet laike qe rasti për të kujtuar me mirënjohje, me çaste
përmallimi të madh, martirët e shumtë të fesë. Falë pranisë së disa të moshuarve,
që i kanë jetuar në trupin e tyre persekutimet e tmerrshme, rijehoi feja e sa e sa
dëshmitarëve heroikë të së kaluarës, të cilët e ndoqën Krishtin deri në pasojat më
ekstreme. E pikërisht nga bashkimi intim me Jezusin, nga marrëdhëniet e dashurisë
me Të, për këta martirë – si për çdo martir – lindi forca për të përballuar ngjarjet
e dhimbshme, që i çuan drejt martirizimit. Edhe sot, ashtu si dje, forca e Kishës
nuk qëndron aq në aftësitë organizuese ose në struktura, të cilat, gjithsesi, janë
të nevojshme, por Kisha nuk e gjen forcën e vet aty. Forca jonë është dashuria e Krishtit!
Një forcë, që na mban në çastet e vështira e që frymëzon veprimin e sotëm apostolik
për të dhuruar mirësi e falje, duke dëshmuar kështu mëshirën e Zotit. Duke
përshkuar udhët kryesore të Tiranës, që nga aeroporti çojnë në sheshin qendror, munda
të shoh portretet e dyzet meshtarëve të vrarë gjatë diktaturës komuniste, për të cilët
është nisur çështja e lumnimit. Këta u shtohen qindra njerëzve të fesë, të krishterë
e myslimanë, vrarë, torturuar e internuar vetëm sepse besonin në Zotin. Qenë vite
të errta, gjatë të cilave u bë rrafsh me tokën liria fetare e ishte e ndaluar të besoje
në Zotin; mijëra kisha e xhami u shkatërruan, u shndërruan në magazina e kinema, që
përhapnin ideologjinë marksiste; librat fetarë u dogjën e prindërve nuk iu lejua t’u
vinin fëmijëve emrat fetarë të paraardhësve. Kujtimi i këtyre ngjarjeve dramatike
është thelbësor për të ardhmen e një populli. Kujtimi i martirëve, që rezistuan me
fe, është garanci për fatet e Shqipërisë, sepse gjaku i tyre nuk është derdhur kot,
por është farë, që do të sjellë fryte paqeje dhe bashkëpunimi vëllazëror. Vërtet,
sot, Shqipëria është shembull, jo vetëm për rilindjen e Kishës, por edhe për bashkëjetesën
paqësore ndërmjet feve. Prandaj, martirët nuk janë të mundur, por fitimtarë: në dëshminë
e tyre heroike shndrit sërish gjithpushteti i Zotit, që gjithnjë e ngushëllon popullin
e vet, duke hapur udhë të reja e horizonte shprese. Këtë mesazh shprese, bazuar mbi
fenë në Krishtin e mbi kujtimin e së kaluarës, ia besova krejt popullsisë shqiptare,
të cilën e pashë entuziaste dhe të gëzuar në vendet e takimeve e në kremtime, ashtu
si edhe në rrugët e Tiranës. I inkurajova të gjithë të marrin energji gjithnjë të
reja nga Hyji i ringjallur, për të qenë tharmi ungjillor në shoqëri e për t’u angazhuar,
siç po ndodh tashmë, në veprimtari bamirëse e edukative. Falenderoj edhe
një herë Zotin, sepse, me këtë Udhëtim, më dha mundësinë të takohem me një popull
të guximshëm e të fortë, që nuk u përkul para dhimbjes. Vëllezërve e motrave të Shqipërisë
u përsëris ftesën për të pasur guximin e së mirës, për të ndërtuar të tashmen e të
ardhmen në vendin e tyre e në Evropë. Ia besoj frytet e vizitës sime Zojës së Këshillit
të Mirë, e cila nderohet në Shenjtëroren me të njëjtin emër në Shkodër, që Ajo të
vazhdojë ta udhëheqë këtë popull-martir në udhën e tij. Përvoja e vështirë e së kaluarës
thelloftë gjithnjë e më shumë hapjen ndaj vëllezërve, sidomos ndaj më të brishtëve,
dhe e bëftë gjithnjë e më shumë protagonist të atij dinamizmi të bamirësisë, kaq të
nevojshëm në kontekstin e sotëm shoqëroro-kulturor. Do të doja që të gjithë ne ta
përshëndesim këtë popull të guximshëm, punëtor, që në paqe, kërkon bashkimin.