Papa: martesa nuk është “fiction”, por dashuri e Krishtit e garanci për bashkëshortët
Familjet janë si populli i Izraelit, për udhë në shkretëtirë, i prirë prej Moisiut.
Udhë premtuese, por edhe e lodhshme, e ngarkuar me konflikte. Janë fjalët e Papës
në homelinë e Meshës së sotme, me ritin e martesës, kremtuar në Bazilikën e Vatikanit,
përqendruar tek Lartimi i Kryqit. Njëzet, çiftet të reja rreth elterit; më të rinjtë,
nën tridhjetë vjeç, më të pjekurit, mbi pesëdhjetë, me përvoja jete krejt të ndryshme
mbi shpatulla.
Emocioni e
gëzimi u lexohej në fytyrë, burrave e grave, që sot bashkuan jetët e tyre në sakramentin
e martesës, kremtuar prej Papës. Në sytë e një nuseje vezullojnë lotët. Në Bazilikë
ndjehet klima e festës. Ushton fort shqiptimi i ‘po’së, plot siguri e qartësi, pas
pyetjes nga ana e Françeskut. Jeta bashkëshortore nuk është ‘fiction’, u kujton Papa,
në përfundim të homelisë, përqendruar tek përvoja e popullit të Izraelit në shkretëtirë,
sipas Leximit të parë, shkëputur nga Libri i Numrave, përvojë që të bën të mendosh
menjëherë për Kishën, për udhën në shkretëtirën e botës së sotme, për Popullin e Hyjit,
të përbërë kryesisht nga familjet: “Është e pallogaritshme forca, ngarkesa me
humanitet në gjirin e familjes: ndihma reciproke, shoqërimi edukativ, marrëdhëniet
që rriten, në sa rriten vetë njerëzit, ndarja e gëzimeve dhe e vështirësive… familjet
janë vendi i parë ku formohemi si njerëz e, njëkohësisht, janë ‘tullat’ për ndërtimin
e shoqërisë”. Por udha nuk është e lehtë, përkundrazi, e lodhshme, mungon uji,
bëhet e padurueshme e, theksoi Papa, lind edhe tundimi për t’u kthyer mbrapsht: “Çiftet
e bashkëshortëve nisin të mendojnë se ‘nuk janë më në gjendje ta vijojnë shtegtimin’
e jetës bashkëshortore e familjare. Lodhja e udhës bëhet kapitje shpirti; humbet
shija e Martesës, nuk pihet më ujë nga gurra e Sakramentit. Jeta e përditshme bëhet
e rëndë, nganjëherë edhe e neveritshme”. Populli rebelohet, e pastaj edhe pendohet
e i lutet Moisiut t’i kërkojë Hyjit t’i largojë gjarpërinjtë e helmatisur që kafshonin
njerëzit. E Hyji u jep ilaçin e kërkuar: një gjarpër bronzi varur mbi një shtizë,
që të shëron menjëherë, kur ia ngul sytë: “Ç’kuptim ka ky simbol? Zoti nuk i
zhduk gjarpërinjtë, por ofron kundërhelmin: përmes këtij gjarpëri prej bronzi, bërë
nga Moisiu, Hyji përcjell forcën e Tij shëruese, që është mëshira e Tij, më e fortë
se helmi i tundimit. Jezusi, siç e dëgjuam në Ungjill, u njëjtësua me këtë simbol(…)
Kush i beson Krishtit të kryqëzuar, fiton mëshirën e Hyjit e shërohet nga helmi vdekjeprurës
i mëkatit”. Ilaçi i ofruar nga Zoti popullit, vetë Biri i Tij, i vdekur në
kryq, vlen edhe, e në mënyrë të posaçme, për bashkëshortët, vijoi Françesku, të cilët
nuk e durojnë udhën e kafshohen nga tundimet e çkurajimit, të pabesisë, të prapsimit,
të braktisjes…Por në se ia besojnë vetveten Krishtit, ai i shëron me dashurinë përdëllyese,
që gurron nga Kryqi i Tij, me forcën e hirit, që të rilind e t’i fuqizon hapat, për
të vijuar udhën e jetës, krah për krah: “Dashuria e Jezusit , që bekon e shenjtëron
bashkimin e çifteve, është në gjendje ta ruajë dashurinë e tyre e ta përtërijë kur,
parë me syrin njerëzor, nis të humbasë, të brehet, të shterrojë. Dashuria e Krishtit
mund t’u rikthejë bashkëshortëve gëzimin e të ecurit bashkë. Sepse kjo është martesa:
udhë e bërë bashkë e një burri me një grua, në të cilën burri e ka për detyrë ta ndihmojë
gruan të jetë më grua e gruaja, detyrën ta ndihmojë burrin të jetë burrë i vërtetë”. Papa
nënvizoi, në vijim, se udha në të cilën janë të thirrur bashkëshortët, nuk është e
shtruar, pa pengesa. Kështu është jeta. E Papa dha edhe këshillën e vet: “Është
normale që bashkëshortët të grinden, normale. Grinden gjithnjë. Por ju këshilloj:
mos e përfundoni kurrë ditën, pa bërë paqe! Kurrë! Mjafton një gjest i vogël. E kështu
vijohet udha”. Në përfundim, urimi i Françeskut: “Ju uroj, ju të gjithëve,
udhë të mbarë: udhë pjellore, që të rritet dashuria. Ju uroj lumturi. Do të keni edhe
kryqe! Por gjithnjë Hyji është aty, për t’ju ndihmuar të ecni përpara. Zoti ju bekoftë!”.