Në audiencën e përgjithshme Papa kujtoi sa vepër e madhe mëshire është t’u rrish pranë
njerëzve në prag të vdekjes, kur përgatiten ta lënë këtë botë. Çast, që njerëzimi
e quan “i lamtumirës”, e Kisha nënë, i përshëndetjes plot shpresë: “mirupafshim”.
Çast që nuk mungon të vijë për gjithë të gjallët, pa asnjë përjashtim! Pra, lamtumirë
apo mirupafshim? Si ta kuptojmë? Na e mëson Papa, duke ia paraqitur edhe një herë
botës shembullin e së Lumes shqiptare, Nënë Terezës. E kuptoi mirë e Lumja Terezë,
tha Papa në audiencën e sotme të përgjithshme, kur endej nëpër rrugët e Kalkutës e
atje… “Gjente njerëz në grahmat e fundit, rrugëve, njerëz që kishin nisur t’i
hanin minjtë e hendeqeve, e ajo i merrte e i çonte në shtëpinë e saj, që të vdisnin
të pastër, të qetë, në paqe. E nuk u thoshte kurrë lamtumirë, por mirupafshim. Shumë
burra e gra, si ajo, e kanë bërë këtë. E ata i presin atje, lart, për t’u hapur portat
e qiellit. Sa gjë e bukur është t’i ndihmosh njerëzit të vdesin mirë, të shkojnë në
paqe”. Mirupafshim, pra, është përshëndetja e krishterë, që duhet t’i bëjmë
njeriut në grahma, me bindjen se do ta gjejmë te portat e qiellit, ku të vijë ora
për t’i thënë edhe ne “Të mirupafshim” kësaj bote.