Papa në audiencën e përgjithshme: në të Kryqëzuarin të puthim plagët e njerëzimit
Në misterin e mundimeve të Krishtit shikojmë vuajtjet e mbarë njerëzimit, që do të
shpërblehen në ringjallje: me këto fjalë mund ta përmbledhim katekizmin e audiencës
së sotme të përgjithshme, mbajtur nga Papa Françesku në prag të Triditshit të Pashkëve.
Para katekizmit, Papa bëri rrotullimin tradicional me xhipin e tij, në gjirin e turmës
së besimtarëve, duke shtrënguar duar e duke puthur fëmijë e të sëmurë.
Papa e shtjelloi
katekizmin, kushtuar mundimeve të Jezusit, duke u nisur nga akti dramatik i tradhtisë
së Judës. Zoti, shpjegoi, zgjedh, me liri të plotë, rrugën e poshtërimit e të zhveshjes
nga gjithçka, deri në vdekjen në kryq. Është vdekja më e keqe, më e turpshme. Vdekja,
me të cilën i mbyllnin ditët e jetës skllevërit, keqbërësit, kriminelët. Duke e parë
Jezusin në mundime, vijoi Ati i Shenjtë, shikojmë, si në pasqyrë, edhe vuajtjet e
mbarë njerëzimit e gjejmë përgjigjen hyjnore për misterin e së keqes, të dhimbjes,
të vdekjes. Por shpesh herë, shtoi, e keqja na tmerron, dhimbja, që na rrethon, na
dhemb fort në shpirt e nuk mund të mos pyesim: Pse e lejon Zoti? Mundim i madh për
të drejtin të shohë vuajtje e vdekje, pa mundur të bëjë asgjë për t’ia ndryshuar faqen
e zymtë botës. Tmerr i madh, për zemrat e ndjeshme, të shikojnë të pafajshmit duke
u kryqëzuar, edhe sot, kur ecim pas Krishtit në udhën e Kalvarit: “Kur shikojmë
fëmijët, duke vuajtur, kjo na hap një plagë të thellë në zemër. Jemi para misterit
të së keqes. E Jezusi e merr gjithë këtë të keqe, gjithë këtë vuajtje, mbi vete. Këtë
javë na bën mirë të gjithëve t’ia ngulim sytë të Kryqëzuarit, t’ia puthim plagët,
ta puthim atë, që kryqëzohet për ne të gjithë”. Ne, vijoi Papa, presim që Zoti,
në gjithëfuqinë e Tij, ta mundë padrejtësinë, të keqen, mëkatin dhe vuajtjen, me një
fitore triumfuese: “Po Zoti fiton përvujtërisht, me një fitore që, parë me syrin
njerëzor, duket si disfatë e plotë. E mund të themi: Zoti fiton pikërisht në disfatë.
Biri i Hyjit, në kryq, na duket si njeri i mundur; vuan, tradhtohet, poshtërohet e
në fund, edhe vdes. Jezusi e lejon të keqen të shfrejë me gjithë duhinë e saj mbi
të, e merr mbi vete, për ta mundur”. Përvujtëria e madhe e Zotit, nënvizoi
Papa, është mister tronditës. Po, pikërisht atëherë, kur gjithçka duket e humbur,
pikërisht atëherë ndërhyn Hyji me pushtetin e ngjalljes. Ngjallja e Jezusit nuk është
përfundim i lum i një përralle, nuk është fund gazmor i një filmi, por është ndërhyrja
e Hyjit Atë atje, ku shpresa njerëzore mposhtet plotësisht. Çasti kur gjithçka duket
e humbur, çasti i dhimbjes, çasti kur ndjehet nevoja për të zbritur nga kryqi, pikërisht
ky është çasti më afër ringjalljes. Nata bëhet më e errët, para se të shkrepë rrezja
e parë, nësa zbardh agimi. Në çastin më të errët, arrin e ndrin vetë Zoti. Ringjall.
E Jezusi, që e ka zgjedhur këtë udhë, na fton ta ndjekim përvujtërisht: “Kur
në disa çaste të jetës nuk gjejmë asnjë rrugëdalje, kur zhytemi në gjirin e errësirës
më të dendur, është ora e poshtërimit tonë, e zhveshjes së plotë, është ora, kur provojmë
barrën e mëkatit, kur e ndjejmë veten mëkatarë. E pikërisht atëhere, atë çast, ne
duhet ta flakim maskën e dështimit tonë e t’ia hapim zemrën Zotit, plot me besim e
shpresë në pushtetin e Tij, siç bëri Jezusi”. Papa përsëriti ftesën: “Këtë
javë mendojmë shumë për dhimbjen e Jezusit e themi me vete: ‘Kjo është për mua. Edhe
po të isha njeriu i vetëm në botë, Ai do ta kishte bërë njëlloj. E bëri për mua’.
E puthim kryqin e themi: ‘Për mua. Faleminderit, Jezus! Për mua!”. Së fundi,
duke përshëndetur shtegtarët e pranishëm në Sheshin e Shën Pjetrit, Papa i grishi
të ecin këto ditë pas Nënës së Jezusit, për të arritur, të sigurt, në Pashkët e ngjalljes: “Merreni
si mike e model jete, Virgjërën Mari, që ndenji pranë kryqit të Jezusit, duke e dashur,
edhe ajo, deri në fund të fundit. E kush do, kalon nga vdekja në jetë. Është dashuria,
që i bën Pashkët-Pashkë”.