Ju kumtojmë Lajmin e mirë (Mk 1,12-13) – Jezusi në shkretëtirë
Menjëherë pas pagëzimit, Shpirti e shtyn Jezusin drejt shkretëtirës, ku ndenji dyzet
ditë. Qëndrimi i Jezusit në
shkretëtirë nuk nënkupton vetëm shkëputjen e tij nga bota, për të jetuar më thellësisht
bashkimin me Atin e amshuar, por edhe përmbledhjen dhe përmbushjen e të gjithë historisë
së Izraelit në personin e tij. Izraeli ishte endur dyzet vjet nëpër shkretëtirë, në
kërkim të tokës së premtuar. Në shkretëtirë kishte përjetuar afërsinë dhe dashurinë
e Hyjit, por, po aty, edhe e kishte humbur besimin në Hyjin. Në shkretëtirë Hyji i
kishte dhënë Ligjin dhe manën. Në shkretëtirë i kishte dhënë urdhër Moisiut të godiste
me shkop shkëmbin, nga ku shpërtheu uji, me të cilin shoi etjen e popullit të vet.
Në këto dyzet ditë, Jezusi përjeton dhe përmbledh tërë historinë e Izraelit. Me
këtë përjetim na tregon se nuk është i huaj në histori, por i lidhur me historinë
e secilit dhe të të gjithëve. Në shkretëtirë, përfaqëson Izraelin dhe njerëzimin para
Hyjit Atë, para se të hyjë në rrugët dhe sheshet e qyteteve, për t’u kumtuar të gjithëve
lajmin e mirë, atë lajm, që bie si vesë në shkretëtirën e shpirtit dhe e rigjallëron
njeriun së brendshmi. Ungjijtë e Mateut dhe Lukës na tregojnë se pas dyzet ditësh,
kur Jezusi ishte i uritur, iu afrua djalli për ta tunduar. Mateu dhe Luka rendisin
edhe tre tundimet e famshme të Jezusit dhe përgjigjet e Birit të Hyjit ndaj gënjeshtarit
të lashtë, ndërsa Marku nuk flet për tundimet e veçanta, por thotë se “aty ndenji
dyzet ditë, i tunduar nga djalli” (Mk 1,13). Përvoja e Jezusit në shkretëtirë është
përvojë e përhershme sprove dhe tundimi. Skena e teatrit të shkretëtirës nuk është
e zbrazur dhe statike. Nuk ka asgjë të përbashkët me vetminë romantike apo me meditimin
larg botës. Aty Jezusin e tundonte satani, “rrinte me egërsirat dhe i shërbenin engjëjt”
(Mk 1,13). Para se të hyjë në rrugët dhe sheshet e qyteteve, për t’u folur njerëzve
për dashurinë e Hyjit, ai hyn brenda gjendjes shpirtërore të çdo njeriu, që në shkretëtirën
e vet përjeton tundimet, egërsinë e natyrës së trazuar dhe kujdesin hyjnor. Ai i flet
njeriut si dikush që e njeh njeriun në thellësi. Dyzet ditët e Jezusit në shkretëtirë,
që përkojnë me dyzet vjetët e Izraelit, tregojnë se Jezusi e ka përshkuar tërë shkretëtirën
tonë. Pasi e përshkoi skaj më skaj këtë shkretëtirë, “si e kapën Gjonin, Jezusi
shkoi në Galile. Predikonte ungjillin e Hyjit e thoshte: koha u plotësua dhe mbretëria
e Hyjit është afër. Kthehuni dhe besojini ungjillit” (Mk 1,14-15).